سلام

چهل روز پیش آخرین بزرگ خانواده هم رفت...شب عید غدیر دیگه طاقت نیاورد.بعد عمر حدود صد سال....یادمه وقتی خبر فوت کسی رو بهم می دادن اول سنشو می پرسیدم بعد مثلا اگه از 60 بالاتر بود میگفتم خوب خدابیامرزه...عمرشو کرده بود!!! اما وقتی آقاجون به رحمت خدا رفت تازه دیدم که چه اشتباهی می کردم...آقاجون خیلی برام عزیز بود .

نماز خوندن رو از آقاجون یاد گرفتم...یادمه مدرسه نمی رفتم، وقتی حمد و سوره رو یادم داد چقدر خوشحال بود.

تا چند سال پیش که چشماش اذیتش نمی کرد هفته ای دوبار هم ختم قرآن انجام میداد...تمام مستحبات رو در حد توانش انجام می داد...اگه نمازمون عقب می افتاد جلوی آقاجون آفتابی نمی شدیم چون اولین سوالش این بود که نمازتو خوندی و خیلی تاکید می کرد که اول وقت بخونیم. کنارش که می نشستیم می گفت: اصول دین رو برام بگو! اون موقع برامون خنده دار بود اما حالا می بینم که چه اهمیتی داشته و داره؟!

 بچه که بودیم موقع اذان می رفت رو پشت بام خونه و اذان می گفت و بعدم مسجد... شنیدم که بیش از هفتاد سال مؤذن مسجد بوده...خوش به حالش!

یادمه یه بار من و همسرم رفتیم شهرستان پیششون..آقا جون عادت داشت شب زود بخوابه که ساعت 2 برای نماز شب بیدار بشه.ما دیر رسیدیم و اون شب بخاطر ما دیر خوابید.صبح برای اذان بیدار شد...بنده خدا کلی از همسرم عذرخواهی کرد که نتونسته زودتر بیدار بشه و برای نماز شب صداش بزنه!

یادش بخیر... هر مو قع کار خطایی می کردیم می خواست سرزنشمون کنه می گفت: ای نادان! اما از اونطرف اگه در مورد مسائل دین کوچکترین پیشرفتی داشتیم انقدر ذوق می کرد که نگو...خواهرم می گفت یه بار که قسمتی از قرآن رو حفظ کرده بودم و براش خوندم همون لحظه هر چی پول تو جیبش بود به من داد ، وقتی گفتم نیازی نیست اقاجون؛ گفت: همینا برای من باقیات صالحات میشه...آره آقاجون تمام نمازای من، هرچند کم ارزش به پای شما نوشته میشه!!

التماس دعا